Από το βιβλίο ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Γιώργος Μυλωνάς, Εκδόσεις Geom!*. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΒΙΑΣ, ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ

Κάποιες σκέψεις, με αφορμή τις εικόνες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για τον πόλεμο και τους πρόσφυγες.

(Και κάθε άλλη καταστροφή ή δυσάρεστη κατάσταση)

Οι εικόνες που διαδίδονται παντού είναι άκρως σκληρές και προκαλούν οδύνη. Είναι σχεδόν αδύνατον να τις αποφύγει κάποιος και δεν πρέπει άλλωστε. Αποτελούν εικόνες αληθινών γεγονότων που συμβαίνουν στην κοινή πραγματικότητα που ζούμε. Είναι σημαντικό κάποιος να τις δει, αφού αποτελούν γεγονός και έκφραση της δυστυχίας και της σκληρότητας που υπάρχει. Μπορούν όμως να αποτελέσουν ένα ισχυρό κάλεσμα, στο να γίνουμε ακόμα πιο συνειδητοί, ακόμη πιο άνθρωποι.

Μόνο ένα αντικείμενο, ένα πράγμα έχει δικαίωμα να πει “έτσι είναι τα πράγματα, αυτή είναι η πραγμα-τικότητα” και να μείνει εκεί ατάραχο, κλεισμένο μέσα στον εαυτό του και μόνο, σαν πράγμα, σαν αντικείμενο.

Μόνο ένα φυτό έχει δικαίωμα να πει “δεν μπορώ να κάνω κάτι, είμαι ριζωμένο, ακίνητο”.

Μόνο ένα ζώο έχει δικαίωμα να πει “δεν με αγγίζει, επομένως δεν με αφορά” ή “ο θάνατός σου, η ζωή μου”.

Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα και υποχρέωση να σκεφτεί, να αναλογιστεί, να επεξεργαστεί: “Τι συμβαίνει εκεί έξω;” “Γιατί έχουν έτσι τα πράγματα;”, “Τι μπορώ να κάνω;” “Με αφορά απόλυτα” και “Η ζωή σου, η ζωή μου.”

Δεν έχει σημασία, αν είναι ο συγκεκριμένος πόλεμος, η συγκεκριμένη καταστροφή, αυτή η τραγωδία ή κάτι άλλο. Στο παρελθόν ήταν κάτι άλλο και στο μέλλον θα είναι κάτι διαφορετικό. Πάντοτε υπάρχει κάτι εκεί έξω που μπορεί να είναι εντελώς δυσάρεστο, αρνητικό, κακό και τραγικό. Το θέμα δεν είναι μόνο τι υπάρχει -ναι, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει, τι υπάρχει και να διερευνήσουμε τους πιθανούς και σε πολλά επίπεδα, λόγους. Αλλά και πάλι δεν αρκεί. Το θέμα δεν είναι μόνο το τι συμβαίνει, αν το γνωρίζουμε και ποια είναι τα προφανή ή τα κρυμμένα αίτια αλλά το πώς το διαχειριζόμαστε.

Πώς διαχειριζόμαστε καθετί που συμβαίνει; Λέγοντας “αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα”, “δεν με αφορά” ή “δεν μπορώ να κάνω τίποτα”, πέφτουμε στην κατάσταση του ζώου-φυτού-πράγματος και απομακρυνόμαστε από αυτό που είμαστε: ανθρώπινα, συνειδησιακά, πνευματικά όντα -και όμως αυτό είμαστε, “τα φαινόμενα απατούν”.

Είναι φυσικό και ανθρώπινο να γεμίζουμε ενοχές και τύψεις, όταν υπάρχει τόση δυστυχία γύρω. Δείχνει πως είμαστε συνειδησιακά, πνευματικά όντα που αντιλαμβάνονται και επεξεργάζονται διανοητικά και συναισθηματικά τον κόσμο. Είναι φυσικό να γεμίζουμε φόβο και τρόμο ή θλίψη και απογοήτευση ή θυμό, ακόμα και μίσος. Όλα δείχνουν πως είμαστε συνειδησιακά όντα, όχι μόνο ζώα, φυτά ή πράγματα (σκέτη ασυνείδητη ύλη, αν υπάρχει).

Είναι φυσικό και ανθρώπινο να γεμίζουμε με αυτά τα συναισθήματα αλλά είναι σημαντικό να μη μένουμε σε αυτά. Σε τι μπορώ να βοηθήσω και πώς; Πνευματικότητα και ευτυχία, ευτυχία και πνευματικότητα, είναι το ίδιο πράγμα: είναι η αναγνώριση και συνειδητοποίηση της μεγάλης δύναμης ή θέλησης που έχουμε μέσα μας. Της μεγάλης σοφίας ή ευφυίας και της μεγάλης αγάπης ή καλοσύνης. Είναι η ανάπτυξη της αγάπης-σοφίας-δύναμής μας. Η αναγνώριση, συνειδητοποίηση, έκφραση και εκδήλωσή τους. Τότε γίνεσαι συνειδητός, πνευματικός, ευτυχισμένος (ή ολοκληρωμένος, αν θες) άνθρωπος.

Αυτά συναντώνται ιδανικά στην Προσφορά. Το να προσφέρεις κάπου, με κάποιο τρόπο, σε ένα και μόνο άτομο, το να μειώσεις τον πόνο και να αυξήσεις τη χαρά, είναι η ιδανική δράση: η ιδανική αγάπη που μπορείς να εκφράσεις, Η ιδανική δύναμη που μπορείς να εκφράσεις. Η ιδανική σοφία που μπορείς να εκφράσεις. Ό,τι πιο καλό (με αγάπη), δυνατό και σοφό, δηλαδή, μπορείς να κάνεις, σε κάθε κατάσταση και πάντοτε, είναι η προσφορά. Εμπεριέχει σοφία, αγάπη και δύναμη στη χρυσή τους τομή. Γι΄ αυτό η προσφορά είναι ουσιαστικό και ζωτικό κομμάτι όλων των θρησκειών αλλά και κάθε άλλου εσωτερικού ή πνευματικού συστήματος και διδασκαλίας. Αποτελεί την καλύτερη, τη σοφότερη, τη δυνατότερη (ναι, θέλει δύναμη να προσφέρεις), την ανώτερη πλευρά μας.

Μόνο στα πράγματα “συμβαίνουν τα πράγματα”. Είναι απλοί δέκτες, αντικείμενα. Ο άνθρωπος είναι ουσιαστικό, έχει τη δυνατότητα να είναι ουσιαστικό ον, ον ουσίας. Και ως συνειδησιακά -ή πνευματικά- όντα επεξεργαζόμαστε, επιλέγουμε, δρούμε και επιδρούμε στο έξω, το διαμορφώνουμε. Από ελάχιστο και λίγο ως πολύ, άμεσα και έμμεσα, ατομικά και συλλογικά. Με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα. Από τη στιγμή που βιώνουμε τις καταστάσεις, από τις πιο όμορφες και ευχάριστες ως τις πιο δυσάρεστες και θλιβερές, είμαστε ανθρώπινα όντα και ως τέτοια έχουμε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να πορευτούμε.

Από το βιβλίο ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Γιώργος Μυλωνάς, Εκδόσεις Geom!*. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

Με Αγάπη!

Γιώργος Μυλωνάς (Geom!*)