Από το βιβλίο ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Γιώργος Μυλωνάς, Εκδόσεις Geom!*. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

ΒΙΑ & ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

– Διαβάζω σε διάφορα πνευματικά βιβλία ότι πρέπει να έχουμε αγάπη, να είμαστε καλοί, να έχουμε θετικότητα, πίστη, επιμονή και υπομονή, πνευματικές αρετές, προκειμένου να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε πνευματικά και για να είμαστε καλά, ευτυχισμένοι, όσο γίνεται περισσότερο. Πρέπει, από αγάπη, να μένω σε μια σχέση ή σε μια κατάσταση, που είναι δυσάρεστη; Κάπου που υπάρχει ψέμα, ατιμία, που δεν μου δείχνουν σεβασμό και εκτίμηση; Κάπου που υπάρχει σωματική, λεκτική ή ψυχολογική καταπίεση ή ακόμη και βία; Είτε αυτή η βία συμβαίνει προς εμένα, είτε είμαι εγώ το θύμα, είτε είμαι μάρτυρας σε αυτό που συμβαίνει σε κάποιον άλλον ή σε άλλους. Πρέπει να το δέχομαι, να το ανέχομαι και να δείχνω υπομονή, ανεκτικότητα και αγάπη; Να συγχωρώ, να ξεχνώ και να προσπερνώ ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και να μου κάνουν;

Όχι. Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι βλακεία. Δεν είναι υπομονή, επιμονή, ανεκτικότητα, πνευματικότητα, καλοσύνη. Δεν είναι συγχώρεση. Είναι βλακεία, καθαρή βλακεία. Ξέρω, δεν σου αρέσει η λέξη. Αλλά αυτό είναι, δεν γίνεται να χρησιμοποιηθεί κάποια άλλη λέξη στη θέση της: βλακεία. Είναι όμως κάτι ουσιαστικά καλό, αν το συνειδητοποιήσεις, δε σε μειώνει, ούτε σε προσβάλει. Αντίθετα, σε αυξάνει και σε τιμά απόλυτα.

Αν ανέχεσαι μια αρνητική κατάσταση, καταπίεση και βία, αν δεν σε εκτιμούν και δεν σε σέβονται, τότε πού είναι ο σεβασμός, η εκτίμηση και η αγάπη για εσένα, προς τον εαυτό σου; Ένα ανθρώπινο ον που δεν εκτιμά, δε σέβεται, δε φροντίζει και δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν αγαπά τους άλλους αληθινά. Ζει και λειτουργεί μονάχα από το επίπεδο μιας προβληματικής, ελλειμματικής, μη-ισορροπημένης προσωπικότητας, που υποκρίνεται την αγάπη. Μια αγάπη που δεν έχει, μια αγάπη που δεν γνωρίζει, μια αγάπη που δεν έχει βιώσει και μια αγάπη που το ίδιο δεν είναι.

Πού είναι λοιπόν η αγάπη προς εσένα, προς τον εαυτό σου, αλλά και πού είναι η αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο; Πώς αγαπάς τον άλλον, όταν του επιτρέπεις να έχει και να συνεχίζει μια τέτοια συμπεριφορά; Δεν είναι αγάπη, είναι βλακεία. Δεν σέβεσαι και δεν εκτιμάς πραγματικά αυτόν που του επιτρέπεις και τον διευκολύνεις να είναι ο χειρότερός του εαυτός. Επιτρέπεις, συνεχίζεις και διαιωνίζεις την αρνητικότητα και το κακό. Δίνοντας χώρο και βάζοντας την παρουσία και την ενέργειά σου, συμμετέχεις. Απλά, κάνεις ότι τον αγαπάς, υποκρίνεσαι ότι τον αγαπάς. Ότι συγχωρείς, ότι σέβεσαι και ότι εκτιμάς.

Φυσικό το να υποκρίνεσαι, από τη στιγμή που δεν έχεις αγάπη. Και δεν έχεις αγάπη για το λόγο που αναφέραμε: δεν είσαι στην αγάπη, στην ενέργεια και την ουσία της αγάπης, έχοντας αφήσει το πιο κεντρικό και σημαντικό μέρος σου απέξω, τον ίδιο σου το εαυτό. Με απλά λόγια, δεν έχεις αγάπη διότι δεν αγαπάς, δε σέβεσαι και δεν εκτιμάς τον πιο κοντινό, προσωπικό και δικό σου άνθρωπο, αυτόν με τον οποίο γεννήθηκες και  πορεύεσαι, με τον οποίο ζεις και αναπνέεις συνεχώς, τον εαυτό σου, εσένα. Εξαιρώντας τον εαυτό σου από την αγάπη σου, δεν έχει μείνει κανείς για να αγαπήσει.

Είναι βλακεία. Το ξέρω, δεν σ’ αρέσει αυτή λέξη. Σε χτυπάει, σε θυμώνει, σε προσβάλει. Άφησε την, όμως, απλά να σε κουνήσει, να σε ταρακουνήσει, να σε ξυπνήσει, να σε αφυπνίσει. Το ότι μια κατάσταση ή κάποια συμπεριφορά σου είναι βλακεία δεν σημαίνει ότι εσύ ο ίδιος είσαι βλάκας. Δεν κάνουν μόνον οι βλάκες τις βλακείες. Κάνουν και οι υπόλοιποι, όλοι οι υπόλοιποι. Και οι σοφοί άνθρωποι και οι πνευματικοί άνθρωποι. Τα σοφά πνευματικά όντα. Και εσύ αυτό είσαι στην πραγματικότητα, στην ουσία σου. Ένα σοφό, πνευματικό ον.

Ναι, μπορεί να σου κάνει εντύπωση. Είσαι όμως. “Τα φαινόμενα απατούν”, δεν το ξέρεις; Μπορεί να μην το βλέπεις, να μην το νιώθεις, να μην το πιστεύεις, να μην το αισθάνεσαι. Να μη στο έχει πει κανείς, ούτε εσύ ο ίδιος/η ίδια στον εαυτό σου. Αλλά έτσι είναι. Είσαι ένα σοφό, πνευματικό ον. Κάθε άνθρωπος είναι. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν καθόλου βλάκες, υπάρχουν μόνο σοφά, πνευματικά όντα που κάνουν τους βλάκες. Που νομίζουν πως είναι βλάκες ή θα ήθελαν να είναι βλάκες (θα τους εξυπηρετούσε ή θα τους βόλευε, για παράδειγμα). Είσαι ένα σοφό, πνευματικό ον, γεμάτο ουσιαστική γνώση και δύναμη, ισχυρότατη θέληση και απεριόριστη ενέργεια. Που κάνει όμως βλακείες, τις επιλέγει ή τις ανέχεται, όπως όλοι. Ακόμα και οι πιο “εξελιγμένοι”, οι πιο “πνευματικοί”, οι πιο “φωτισμένοι”.

Ποια είναι διαφορά; Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις ότι μια κατάσταση είναι βλακεία και όχι αγάπη και ξαναεπιλέξεις, ξαναμπείς στον πραγματικό σεβασμό, στην εκτίμηση και στην αγάπη προς τον εαυτό και προς τον άλλον, τόσο πιο συνειδητός, πνευματικός, φωτισμένος άνθρωπος γίνεσαι. Τόσο πιο ελεύθερος, πλήρης, ευτυχισμένος. Και το αντίστροφο: όσο πιο συνειδητός, πνευματικός, φωτισμένος είσαι, τόσο πιο γρήγορα συνειδητοποιείς ποιες συμπεριφορές, επιλογές και καταστάσεις δεν είναι αγάπη, αλλά καθαρή βλακεία. Η συνειδητοποίηση αυτή είναι αρκετή για να σκεφτείς περισσότερο, να αναλογιστείς, να “ψαχτείς”, να κινητοποιηθείς και να κινηθείς, να στραφείς και να κάνεις το καλύτερο δυνατό.

Πιθανώς, παίζεις το ρόλο του θύματος; Του δυστυχισμένου, του πονεμένου; Ή το ρόλο του “καλού ανθρώπου”, που θυσιάζεται, που ανέχεται, που συγχωρεί, που υπομένει, που μένει και “αγαπά”; Ίσως, σου αρέσει σε κάποιο επίπεδο; Ίσως, σε βολεύει; Έχεις συνηθίσει; Έτσι έχεις μάθει; Αυτό έχεις γνωρίσει; Αντλείς αυτοαξία από αυτό, πως είσαι και εσύ “έστω” κάποιος, κάτι χρήσιμο, κάτι καλό; Παίρνεις ψίχουλα αναγνώρισης και υποτιθέμενης εκτίμησης; Είναι όμως καλό να αντλείς εξωτερική (και επομένως μη-σταθερή και ρευστή) αυτοαξία, ελάχιστη εκτίμηση και σχεδόν μηδαμινή αναγνώριση από ένα τέτοιο ρόλο που είναι δυσάρεστος, προκαλεί πόνο και διαιωνίζει μια αρνητική κατάσταση; Δεν είναι κατηγορία, είναι κάποιες γενικές παρατηρήσεις και κάποιες πιο ειδικές ερωτήσεις για σκέψη. Όλοι το έχουμε κάνει σε κάποια φάση, όλοι οι άνθρωποι το κάνουν, ως ένα βαθμό. Αλλά σε ποιο βαθμό, ως πότε χρονικά και γιατί; Για ποιο λόγο; Ποια εναλλακτική υπάρχει; Τι καλύτερο υπάρχει; Υπάρχει κάτι άλλο και τι; 

Είναι κρίσιμο, για αρχή, να ξεμπερδευτείς. Να δεις πως το να μένεις, να δέχεσαι ή να αποδέχεσαι μια κατάσταση που δεν περιέχει αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό, μια κατάσταση ανειλικρίνειας,  καταπίεσης ή ακόμα και βίας, το να μένεις, να δέχεσαι και να αποδέχεσαι μια τέτοια κατάσταση είναι βλακεία και μόνο βλακεία, καθαρή βλακεία. Του χειρίστου μάλιστα είδους: μια βλακεία που κάνει ένα σοφό, πνευματικό ον, ένα συνειδητό ον. Ένα ον σοφίας και αγάπης. Το να μην κάνεις τίποτα για μια τέτοια κατάσταση είναι η βλακεία. Και μια βλακεία μπορεί πάντοτε να αλλάξει. 

Τι μπορείς να κάνεις για αυτήν την κατάσταση που βιώνεις; Μπορείς να κάνεις κάτι και τι; Να αντιδράσεις; Να μιλήσεις, να εκφράσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου; Να απομακρυνθείς, να αποδράσεις, να φύγεις; Να μιλήσεις σε φίλους, συγγενείς; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε συμβουλεύσει, να βοηθήσει; Κάποιος έμπιστος; Μήπως πρέπει να απευθυνθείς στις αρχές, στην αστυνομία; Σε περιπτώσεις που υπάρχει βία, το να απευθυνθείς στην αστυνομία είναι η λύση. Αν είναι στη δική σου περίπτωση, κάνε το. Να ψάξεις λύσεις στο διαδίκτυο; Να πάρεις τηλέφωνο σε ειδικούς φορείς; Να πας σε κάποιον ειδικό σύμβουλο, ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή; Να προσπαθήσεις να βελτιώσεις τα πράγματα; Ποια είναι η καλύτερη λύση για εσένα; Μπορείς να βοηθήσεις τον άλλον, τους άλλους, και αν ναι, πως; Ή μήπως δεν γίνεται, είναι χαμένος κόπος και χρόνος, πέρα από τις δικές σου δυνάμεις, όσο και να προσπαθείς, μια από τα ίδια και επιπλέον πόνος; Χρειάζεται να μείνεις και να συνεχίσεις να υπομένεις και, αν ναι, ως πότε και γιατί; Ποιες  εναλλακτικές υπάρχουν; Σκέψου, αναλογίσου, συνδέσου με άλλους, επικοινώνησε και ζήτα βοήθεια.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είναι σωστό για κάθε περίπτωση. Είναι πολύ σχετικό. Το απόλυτο είναι πως δεν χρειάζεται και δεν είναι απαραίτητο να δεχόμαστε και να ανεχόμαστε για πάντα ό,τι περιέχει καταπίεση και βία και όχι αληθινό σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη. Αυτό είναι το ουσιαστικό, το αληθινό, το απόλυτο. Όλα τα άλλα είναι σχετικά, σχετικές αποφάσεις, προσωπικές και ιδιαίτερες, που εσύ πρέπει να αναλογιστείς, να ζυγίσεις, να τολμήσεις, να αποφασίσεις.

Ό,τι και να επιλέξεις υπάρχει φόβος, ο φόβος της αλλαγής, αλλά συγχρόνως σε ό,τι επιλέξεις υπάρχει και το φως της ελπίδας. Το φως νικά το σκοτάδι, αν το επιλέξουμε. Το μεγαλύτερο τίμημα το πληρώνεις ήδη: έχεις μείνει, περισσότερο απ’ όσο έχεις ανάγκη και περισσότερο απ’ όσο επιθυμείς, σε μια κατάσταση που δεν σου αξίζει, που δεν αξίζει στο άλλο άτομο και δεν αξίζει σε κανέναν. Αυτό, μόνο πνευματικότητα και αγάπη δεν είναι. Είναι καιρός να αλλάξεις στάση, να υιοθετήσεις μια συμπεριφορά αληθινής πνευματικότητας και αληθινής αγάπης. 

Ό,τι και αν αποφασίσεις, θα πρέπει να αναγνωρίσεις πως οποιοδήποτε συνειδητό, πνευματικό ον σοφίας και αγάπης δέχεται και συμβιβάζεται με κάτι λάθος, επίπονο ή αρνητικό, τότε αυτή η επιλογή είναι απλή βλακεία και μόνον. Θα πρέπει να την αναγνωρίσει ως τέτοια και να την υπερβεί, αναζητώντας λύσεις και διεξόδους ή βελτίωση και αλλαγή, με κάθε δυνατό και πιθανό τρόπο.

Συγχώρεση δε σημαίνει και δεν είναι “ανέχομαι”, ούτε “επιτρέπω”, ούτε “δέχομαι”, ούτε “ξαναμπαίνω”, σε αυτήν τη δυσάρεστη, επίπονη ή αρνητική κατάσταση που μου προκάλεσε ο άλλος. Σημαίνει ότι αναγνωρίζω τη βλακεία ως τέτοια, ως μη-αγάπη, και προχωρώ ανάλαφρα και καθαρά, χωρίς βάρος, κακία, μνησικακία, πικρία, θυμό, φόβο, θλίψη και εκδικητικότητα. Προχωρώ επουλώνοντας πλήρως την πληγή, μαθαίνοντας από αυτήν και βελτιώνοντας τον εαυτό μου αλλά και τη ζωή μου. Η πνευματικότητα και η αγάπη δεν ανέχονται και δεν επιτρέπουν βία και καταπίεση κανενός είδους. Δεν αφήνουν χώρο. Δεν είναι στον ίδιο χώρο. Είναι ασύμβατα. Δεν μπορείς να είσαι και στα δύο ταυτόχρονα. Πρέπει να επιλέξεις. 

Συνδέσου με  αυτό που είσαι: ένα σοφό, πνευματικό ον απεριόριστης αγάπης αλλά και απεριόριστης σοφίας και δύναμης. Έχεις άπειρη και απόλυτη αξία, απλά και μόνο επειδή ζεις, επειδή είσαι άνθρωπος και επειδή είσαι εσύ (κανείς άλλος δεν μπορεί να είναι εσύ, μόνο εσύ είσαι εσύ!). Εκτίμησε και σεβάσου τον εαυτό σου, με αυτόν γεννήθηκες και με αυτόν ζεις, και σκέψου, αποφάσισε και επίλεξε το καλύτερο για εσένα.

Επιλέγοντας το καλύτερο για εσένα, βοηθάς και τους άλλους να δουν τα λάθη τους και να κάνουν το ίδιο, να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ως αυτό που είναι: σοφό, πνευματικό ον, με στιγμές και περιόδους βλακείας, που ανέχεται και συμβιβάζεται με καταστάσεις βλακείας. Θα το κάνουν. Αργά ή γρήγορα. Ο καθένας έχει το δικό του χρόνο. Ο δικός σου όμως είναι τώρα. Με το “τώρα” που επιλέγεις, με το επόμενο “τώρα” και όλα τα επόμενα “τώρα” που επιθυμείς να είναι καλύτερα, βοηθάς και τους άλλους. Τους ενθαρρύνεις να ακολουθήσουν το παράδειγμα σου, να υπερβούν αυτές τις κατώτερες, αρνητικές ή δυσάρεστες καταστάσεις. Να τις βελτιώσουν και να τις αλλάξουν, όσο γίνεται και αν γίνεται. Ή να φύγουν, να τις κάνουν παρελθόν και να πορευτούν εκ νέου στο σωστότερο και καλύτερο -για αυτούς και για όλους- μέλλον.

Από το βιβλίο ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Γιώργος Μυλωνάς, Εκδόσεις Geom!*. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

Με Αγάπη!

Γιώργος Μυλωνάς (Geom!*)