Από το βιβλίο ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Γιώργος Μυλωνάς, Εκδόσεις Geom!*. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

ΑΥΤΟΑΞΙΑ

Τι αξίζεις, πόσο και γιατί;

Σύμφωνα με τα εξωτερικά, κοινωνικά συστήματα μέσα στα οποία ζούμε, η αξία μας πρέπει να αποκτηθεί. Θα πρέπει να δημιουργηθεί. Πρόκειται για μια εξωτερική, επίκτητη αξία: αξίζουμε όσο κάνουμε, αξίζουμε όσο καταφέρνουμε, ανάλογα με το έργο μας, με τα κατορθώματά μας. Αυτό μας διδάσκουν σχεδόν όλοι, η κοινωνία, το περιβάλλον, το σύστημα.

Είσαι πλούσιος, επιτυχημένος; Αξίζεις! Είσαι εργατικός, λειτουργικός, αποτελεσματικός; Αξίζεις! Είσαι μορφωμένος; Αξίζεις! Είσαι όμορφος, δυνατός, υγιής; Αξίζεις! Είσαι αρεστός, είσαι καλός; Αξίζεις! Και μπορείς πάντοτε να είσαι πιο πολύ, πιο ψηλά, σε όλα αυτά και να αξίζεις ακόμη περισσότερο. Ναι, όλα αυτά είναι σημαντικά και μπορούν να συμβάλουν στην εξέλιξη και την ευτυχία, τη δική μας και όλων. Αποτελούν όμως ένα επίπεδο της αξίας, επιφανειακό, μια πλευρά της, εξωτερική.

Υπάρχει και μια άλλη αξία. Εσωτερική, πηγαία, αυθεντική, βαθιά. Πυρηνική, του πυρήνα. Τη διδάσκουν ανεξαιρέτως όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι, όλες οι μεγάλες εσωτερικές διδασκαλίες. Σύμφωνα με αυτές, ο άνθρωπος αξίζει, το ανθρώπινο ον αξίζει από μόνο του, αξίζει το ίδιο. Αξίζει ο εαυτός του, αξίζει ως εαυτός, ως ύπαρξη. Και δεν αξίζει απλά, είναι αξία αυτή καθαυτή. Ο άνθρωπος αξίζει απόλυτα, υπέρτατα και τέλεια ως αξία αυτή καθαυτή.

Αξίζεις “τριπλά”. Πρώτο: αξίζεις μόνο και μόνο επειδή είσαι άνθρωπος ή συνειδητότητα, συνειδησιακό (ή πνευματικό, αν θες) ον. Δεύτερο: αξίζεις μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις ή ζεις, είσαι ένα “κύτταρο” που ζει και αναπνέει, μια ακτίνα ύπαρξης που αντιλαμβάνεται, καταγράφει και επεξεργάζεται το σύμπαν. Τρίτο: αξίζεις μόνο και μόνο επειδή είσαι εσύ, ο εαυτός σου, ένας ξεχωριστός, ιδιαίτερος, διαφορετικός και μοναδικός εαυτός. Κανείς άλλος δεν είναι στη θέση σου και αν δεν υπήρχες, εκεί ακριβώς, θα υπήρχε κενό, ενώ τώρα είναι κάτι, τώρα είναι γεμάτο, τώρα είναι παρόν! Δεν είναι ασύλληπτα εκπληκτικό;

Σύμφωνα λοιπόν με τις πνευματικές διδασκαλίες, ο άνθρωπος αξίζει αληθινά, πλήρως, απόλυτα και τέλεια από μόνος του, πριν από όλα, “απριόρι”. Ανεξάρτητα από το τι κάνει στην πορεία της ζωής του. Αξίζει απεριόριστα και άπειρα. Ανεξάρτητα από την πορεία της ζωής του, από τη δράση του, από το έργο του, μέσα από αυτήν, κάτω από αυτήν, πάντα αξίζει.

Από ‘κει και πέρα, μπορεί να μη γνωρίζει τι αξίζει και πόσο. Μπορεί να μη γνωρίζει ότι αξίζει και το πιθανότερο είναι πως πράγματι δε γνωρίζει. Από αυτό ξεκινούν όλα τα “κακά της μοίρας” του.

Αναλογίσου το, όλα τα “κακά” έρχονται από τη, συχνά απεγνωσμένη, προσπάθεια του ανθρώπου να “αξίζει”: να αξίζει στα μάτια τα δικά του και των άλλων. Να λάβει αναγνώριση, εκτίμηση, αποδοχή, ακόμα και αγάπη. Να αποκτήσει κύρος, πλούτο και αγαθά, να γίνει “καλύτερος” και “ανώτερος”. Στην προσπάθεια αυτή, θα βάλει μάσκες και θα παίξει ρόλους, θα ενδυθεί με καθετί, ώστε να το χρησιμοποιήσει υπέρ του και, συχνά εναντίον των άλλων, καθώς το σύστημα είναι κυρίως ανταγωνιστικό. Θα υιοθετήσει και θα υιοθετηθεί από ομάδες, κατηγορίες και θα προσπαθήσει να “ανήκει”. Αξίζω επειδή ανήκω εκεί -φυλή, εθνικότητα, γλώσσα, θρησκεία, κοινωνική τάξη, καταγωγή, περιοχή κατοικίας, εργασία, υλικά αγαθά, τίτλοι, πολιτικό κόμμα, αθλητική ομάδα, εμφάνιση- και τα δικά μου είναι τα καλύτερα, είναι ανώτερα, αξίζουν. Αυτά θα του δώσουν αξία, αξία δανεική, εξωτερική, επιφανειακή, προσωρινή.

Το “εμείς” ενάντια στους “άλλους” ξεκινά από το “εγώ” ενάντια στους άλλους”. Και αυτό είναι η ρίζα κάθε κακού. Και στηρίζεται σε έναν αγώνα για απόκτηση εκτίμησης, αναγνώρισης, αποδοχής, καταξίωσης, κύρους, τίτλων, αποκτημάτων, κατορθωμάτων, πλούτου, έναν αγώνα αυτοαξίας.  

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν κάθε άνθρωπος γνώριζε συνειδητά ότι αξίζει, ότι αξίζει υπέρτατα, άπειρα και απόλυτα; Απλά και μόνο επειδή ζει, απλά και μόνο επειδή είναι ο εαυτός του. Απλά και μόνο επειδή η ζωή αξίζει, η συνειδητότητα αξίζει. Πόσο αξίζει η ζωή, η συνειδητότητα; Τόσο αξίζει και ο άνθρωπος!

Όταν αξίζεις υπέρτατα, άπειρα και απόλυτα και το γνωρίζεις, τότε σκέφτεσαι, αισθάνεσαι και πράττεις αναλόγως. Είναι αδύνατο να αναγνωρίσεις τη δική σου αληθινή αξία -ως εαυτός, ως ύπαρξη, ως ζωή- και να μην την αναγνωρίσεις στον άλλον. Στους άλλους, σε όλους, στον καθένα. Το ένα απορρέει αυτόματα από το άλλο. Αν δεν το αναγνωρίζεις στους άλλους, δεν το έχεις αναγνωρίσει στον εαυτό σου πραγματικά.

Όταν αξίζεις και το γνωρίζεις, ό,τι κάνεις δεν είναι ποτέ ενάντια στους άλλους. Δεν προσπαθείς να κερδίσεις αξία -αναγνώριση, εκτίμηση, αγάπη, αποδοχή, κύρος, τίτλους, αποκτήματα και υλικά αγαθά. Δεν προσπαθείς να αποκτήσεις, να κερδίσεις.  Ό,τι κάνεις, το κάνεις από ένα διαφορετικό σημείο. Επειδή το αγαπάς, από αγάπη, από πληρότητα, από ηρεμία. Εκφράζοντας την αξία σου, την αξία της ζωής, της ύπαρξης, μέσα από εσένα. Όλα τα άλλα έρχονται φυσικά και εύκολα, άφθονα και τόσο απλά. Είναι ένα διαφορετικό υπαρξιακό σημείο, όπου αισθάνεσαι καλά. Αν έχεις αυτογνωσία, έχεις αυτοαξία. Αν έχεις αυτοαξία, έχεις αυτογνωσία.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν κινείσαι, δε δρας, δε δημιουργείς, ούτε ότι δεν “ανήκεις” σε ομάδες ή κατηγορίες. Όμως δεν ταυτίζεσαι, δεν τα χρησιμοποιείς εναντίον των άλλων και δεν αντλείς αυτοαξία, σαν να μην έχεις. Δεν γαντζώνεσαι, δεν εξαρτάσαι, δεν προσκολλάσαι. Όπως όλοι, αντιμετωπίζεις διάφορα “θέματα” και ποικίλες “προκλήσεις”. Αλλά τα αντιμετωπίζεις από άλλο -πιο ελεύθερο, πιο συνειδητό, πιο γαλήνιο, πιο πλήρες- σημείο.

Αν όλοι ζούσαμε έτσι, ως αξίες αυτές καθαυτές, που αξίζουν απόλυτα, υπέρτατα και τέλεια, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος; Πόσο θα άλλαζε;

ΑΣΚΗΣΗ: ΑΞΙΖΩ

Η συγκεκριμένη άσκηση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και σε διάφορες παραλλαγές, γίνεται συχνά σε σεμινάρια και κύκλους αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Εστιάζει στην αναγνώριση της εσωτερικής, βαθύτερης αυτοαξίας μας, του γεγονότος ότι αξίζουμε. Όταν το συνειδητοποιούμε και το καταλαβαίνουμε αυτό σε όλο το εύρος του και την αλήθεια του, αποκτούμε μεγάλη γαλήνη και ηρεμία και μπορούμε με μεγαλύτερη πληρότητα και πιο ελεύθερα να επιλέξουμε κατεύθυνση, δράση και έργο στη ζωή μας. Δεν μας ενδιαφέρει να “αποδείξουμε” την αυτοαξία μας. Απλά είμαστε, την εκπέμπουμε, τη μοιραζόμαστε.

Πες “Αξίζω!” Πες το από μέσα σου και, αν τολμάς, πες το απέξω σου, δυνατά… “Αξίζω!” Τόλμησες; Πάλι. “Αξίζω!” Νιώθεις τη δόνηση; Την ενέργεια της λέξης; Είναι ισχυρή, σε ταρακουνά. Επανάλαβε. “Αξίζω!” Αν δεν μπορείς να το κάνεις, κάνε το σαν παιχνίδι, σαν θεατρικό ρόλο. Θα σε διευκολύνει και θα επιδράσει θετικά.

Επιπλέον, διάβασε το παρακάτω και επανέλαβέ το μερικές φορές. Σκέψου το, αναλογίσου το, διαλογίσου το  και υιοθέτησέ το, αφομοίωσέ το μέσα σου πλήρως, κάνε το αλήθεια σου.

“Αξίζω απόλυτα. Αξίζω υπέρτατα. Αξίζω άπειρα. Αξίζω να αξίζω. Αγαπώ την αξία μου, τη σέβομαι, την αναγνωρίζω, την εκτιμώ. Τη μοιράζομαι και την εκπέμπω, την εκφράζω και τη μεταδίδω. Εύκολα, άφθονα, φυσικά, απλά! Αναγνωρίζω την ύψιστη και τέλεια αξία όλης της ζωής και της ύπαρξης! Όλων των ανθρώπων και όλων των πλασμάτων. Πίσω από το πέπλο, πίσω από τις μάσκες, όλοι είναι αξίες αυτές καθαυτές, όλοι αξίζουν και αξίζουν απόλυτα, υπέρτατα και άπειρα. Και μόνο γι’ αυτό, αναγνωρίζω, εκτιμώ, σέβομαι και αγαπώ τους ανθρώπους και όλα τα πλάσματα! Υπάρχουν, άρα αξίζουν. Υπάρχω, άρα αξίζω.”

Υπάρχεις, άρα αξίζεις.

Από το βιβλίο ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Γιώργος Μυλωνάς, Εκδόσεις Geom!*. Πατήστε εδώ για να το δείτε.

Με Αγάπη!

Γιώργος Μυλωνάς (Geom!*)